Laatste reis

Reisverslag Albanië 24 maart t/m 31 maart 2025

Geschreven door Marjol, bestuurslid NLF

Maandag 24 maart 2025

Om half drie ’s nachts ging de wekker. Eerst mijn zoon opgehaald, die de auto weer terug zou rijden, en om drie uur stond ik bij Christina om samen op reis te gaan. De reis verliep prima: een goede vlucht en we kwamen mooi op tijd aan in Tirana. Het regende licht. Klodi, Salo, Majlinda en de kinderen Noël en Abigail stonden ons al op te wachten op het vliegveld.

Daarna heb ik mijn huurauto geregeld en gingen we samen koffie drinken. Ze wilden ons trakteren, wat een beetje ongemakkelijk voelde, omdat ik me besef dat ik zelf veel meer te besteden heb. Het gaat goed met Klodi, Salo, Majlinda en de kinderen. Wat mooi om te zien hoe ze nu beiden vanuit huis werken voor Vodafone – ieder 30 uur per week in de klantenservice. Slechts af en toe hoeven ze naar Tirana. Zo kunnen ze de kinderen helpen met hun huiswerk, halen en brengen van school en zorgt oma Salo ook voor de kinderen als de anderen werken. Ze redden het goed met elkaar, al zijn de boodschappen flink duurder geworden. Vlees is haast onbetaalbaar, maar ze zijn dankbaar – er is vrede in huis. Ze hebben kippen, dus elke dag verse eieren. Ze gaan naar een kerk in Durrës, samen met Bruni en Dori, die ook twee kinderen hebben van ongeveer dezelfde leeftijd. Het klikt goed tussen hen.

In de middag gingen we op bezoek bij Zenepe en haar dochtertje. Ze kon alleen op maandag afspreken omdat ze dinsdag naar het ziekenhuis moest voor een schildklieroperatie. De operatie stond gepland voor woensdag en ze mocht waarschijnlijk donderdag of vrijdag weer naar huis. We hebben intensief met haar gebeden. Er kwamen veel tranen los, waarschijnlijk ook door de spanning.

Haar huis was keurig netjes. Ze hebben boven op hun oude woning een bovenverdieping gebouwd met een lift. De benedenverdieping wordt nu gebruikt voor de kindercrèche. Ze vangt daar 80 tot 100 kinderen op, verspreid over meerdere locaties. Haar man, Gezim, werkt ook heel hard.

Tijdens het gebed kreeg ik het woord dat Zenepe erg moe is geworden van alles op eigen kracht doen. Ze mag leren om te rusten in de Heer en te leven door Zijn Geest. We hebben samen Romeinen 8 gelezen – zij in haar Albanese Bijbel, wij in de Nederlandse. Het was een gezegende tijd samen. Gezim verstaat geen Engels, maar bad en las mee. Prachtig om te zien.

Hun dochtertje is lief, maar ze vraagt steeds om een broertje of zusje. Dat kan niet meer. Het verdriet was voelbaar. Zenepe was zwanger van een vijfling, maar kreeg te horen dat geen van de kinderen het zou overleven. Ze werd gedwongen om er vier te laten weghalen, terwijl ze dat zelf nooit wilde. Dat verdriet is nog diep aanwezig. Ik ervaarde zelf ook zo’n innerlijk verdriet bij haar, dat ik jullie wil vragen om voor haar te bidden. Aan de buitenkant ziet alles er keurig uit, maar ze heeft de Heer zo nodig – om te mogen leven vanuit Zijn kracht, Zijn liefde en Zijn genade. Dit mag onder ons blijven, maar bid alsjeblieft voor dit kostbare gezin. Ze vertrouwt op de Heer. Wat ze heeft opgebouwd is mede mogelijk gemaakt door hulp van Peter Maris van Stichting Leven in Albanië, en ook NLF heeft destijds een bijdrage geleverd.

 

Dinsdag 25 maart 2025

We begonnen de dag met het ophalen van Majlinda. Zij wees ons de weg naar Berti, die woont in een schuur zonder stromend water. Hij is spastisch en verlamd aan één arm. De omstandigheden zijn verschrikkelijk, maar Berti is dankbaar voor zijn eigen plekje. De ouders van Elizabeth zorgen voor zijn zoon, en zijn volledige uitkering gaat naar hen. Zelf leeft hij van wat mensen hem geven – eten, drinken, kleding. Gelukkig zijn er mensen uit de kerk van pastor Dag die naar hem omzien.

Toch is hij bang dat hij zijn schuur moet verlaten en dan geen onderdak meer heeft. Hij stelt zijn vertrouwen op de Heer. Hij heeft dagelijks contact met zijn zoon via WhatsApp. Hij spreekt moeilijk, ik kon hem niet goed verstaan, maar Majlinda voerde een gesprek met hem. Hij liet ons foto’s zien van zijn gezin – Elisabeth, hijzelf en hun zoontje Mammet. Berti is vriendelijk en leeft in vertrouwen, maar begon te huilen toen hij vertelde dat hij mogelijk zijn onderkomen moet verlaten. Hij kan niet meer terecht bij de ouders van Elisabeth; zij accepteren hem niet. Toch moet hij zijn hele uitkering afstaan voor de zorg voor Mammet. Hij is dus volledig afhankelijk van giften. Gelukkig zorgen mensen uit de kerk goed voor hem – hij heeft genoeg kleding en dagelijks te eten. Maar de schuur is koud, vochtig en rommelig. Dat raakte me diep.

Wat bijzonder om te zien was de ontmoeting tussen Berti en Christina. Hij vloog haar om de hals – pure dankbaarheid. Zijn ogen straalden van vreugde. Christina bidt ook elke dag voor hem en zijn zoon.

In de middag gingen we op bezoek bij Gezim Kola. Wat een contrast! Gezim woont in een net huis. Zijn zus uit Italië heeft een verzorgster voor hem geregeld. Hij was blij dat we kwamen. Majlinda vertaalde, want hij spreekt geen Engels meer. Op de terugweg genoten we van een heerlijke maaltijd – iets tussen lunch en diner in – en daarna gingen we terug naar het hotel om de avond in rust af te sluiten. Het onweerde en regende flink, dus we besloten niet meer op pad te gaan. Een bezoek aan de zusters Beluku bewaren we voor een andere keer.

 

Woensdag 26 maart 2025

Vandaag reden we naar Lezhe – een lange rit want het was druk op de weg – voor een bezoek aan priester Frano van de Sint-Nicolaaskathedraal. Dit contact liep via Ronald. Deze kerk ontvangt ook luiers via NLF.

We werden hartelijk ontvangen. Een zuster bracht ons iets te eten – een soort pannenkoek zonder vulling – en priester Frano verontschuldigde zich dat er geen kaas bij zat. Hij is een vriendelijke man. De kathedraal is prachtig. De nood is groot – er is veel armoede, luiers zijn te koop maar duur en van slechte kwaliteit. We hadden stroopwafels meegenomen en Christina had zelfgebreide sokken voor de kinderen.

We spraken uitgebreid over de situatie in Albanië. Volgens Frano is er veel corruptie, veel materiële armoede, maar ook veel geestelijke rijkdom. De kathedraal zit elke zondag vol. Lezhe is een drukke stad. Priester Frano is al 20 jaar werkzaam in Albanië. Hij komt uit Kroatië – geboren in Dubrovnik, met een moeder uit Bosnië en een vader uit Kosovo. Het is een internationaal team van priesters en nonnen. Zo ontmoetten we ook een non uit Peru en een priester uit de Dominicaanse Republiek.

De luiers waar hij om vroeg zijn voor een jongen met zware autisme. Zijn moeder – een hele vriendelijke vrouw, dat zie je in haar ogen – bracht ons warm eten. Zij is vanuit de bergen naar Peshkopia verhuisd om hulp te krijgen voor haar zoon, die nu logopedie en speciaal onderwijs krijgt.

Daarna gingen we op bezoek bij Sofia Lile, die de boekhouding deed bij het centrum. Anneco ging met ons mee om te vertalen. Zij werkt nu bij de kindercrèche van Zenepe en verzorgt daar Bijbelstudies.

Het bezoek aan Sofia was bijzonder. Ze is ouder geworden en loopt slecht, dus ze komt niet meer buiten. Eerst wilde ze mee naar Tirana om Ilsa te zien, maar het werd haar te zwaar. Wat indrukwekkend was: de regering heeft een volledig nieuw appartementengebouw neergezet na de aardbeving van 2019. Haar appartement is prachtig – een luxe keuken. Sofia slaapt in de woonkamer, Donika (haar schoonzus) woont in de andere slaapkamer met haar zoontje. Het appartement is van een broer van Sofia die in Italië woont. Sofia was erg blij om Christina weer te zien, maar vertelde weinig – ze zegt sowieso niet veel. We gaan vrijdag nog terug om voor haar te bidden. Ze kwam wat depressief over; er was weinig vreugde.

’s Avonds gingen we door de drukke spits naar het centrum van Tirana. We hadden afgesproken bij de opera met Ilsa Dede. Zij had haar broer Genti meegenomen. Het was een waardevolle ontmoeting. Ilsa werkt bij het ministerie van Sociale Zaken – een goede baan waarmee ze haar ouders en broer ondersteunt. Ze wonen nog samen in het ouderlijk huis. Ze hoopt dat ze haar baan mag behouden na de verkiezingen en vroeg gebed daarvoor.

Genti, die vroeger op het centrum zat, is vriendelijk en heeft autisme. Hij hielp destijds in de keuken. Sinds het centrum sloot, heeft hij nooit meer ergens kunnen werken. Hij werkte toen alleen voor de verzekering, dus zonder loon. Ilsa vraagt gebed dat hij ergens weer vrijwilligerswerk kan doen – zodat hij onder de mensen is en het huis uitkomt. Maar dat vraagt om een organisatie die zijn situatie accepteert en hem op de juiste manier begeleidt. Dat is moeilijk te vinden.

 

Donderdag 27 maart 2025
Vandaag stond een toeristisch dagje naar Krujë op het programma, samen met Majlinda. Zij kwam op het idee om ook Berti op te pikken in Fush-Krujë – en wat was hij blij! Het weer zat absoluut niet mee; het regende hard en was koud. Toch werd het een bijzondere dag, vooral door de blijdschap van Berti.

Eenmaal aangekomen in Krujë regende het nog steeds flink. We besloten eerst ergens koffie te drinken, in de hoop dat het weer wat zou opklaren. Voor Majlinda was het namelijk onmogelijk om over de gladde keien te lopen, en ook Christina zag het niet zitten. Uiteindelijk ben ik samen met Berti het kasteel gaan bezoeken. We zijn ook het museum ingegaan. Hij genoot zichtbaar – het is echt een hele fotoserie van Berti geworden! Bij elk bijzonder stoeltje wilde hij even zitten voor een foto, en voor elk indrukwekkend schilderij stond hij met een grote glimlach.

Daarna liepen we samen door het toeristische straatje met allemaal winkeltjes. Veel winkeliers bleken Berti te kennen. Sommigen gaven hem spontaan wat kleingeld – hij straalde van top tot teen. Ze weten blijkbaar dat hij van giften leeft, maar hij hoeft er niet om te bedelen; ze komen uit zichzelf naar hem toe. Ik dankte de Heer daarvoor en heb hen gezegend in de machtige naam van Jezus Christus. De winkeliers spraken allemaal Engels en bedankten mij juist, omdat ik Berti mee op pad had genomen.

We zijn ook met Berti gaan eten, zodat hij een warme maaltijd kreeg. We vroegen of alles ingepakt kon worden en bestelden een extra portie in warmhoudfolie, zodat hij ’s avonds ook nog wat te eten had.

Tijdens het eten vertelde Berti dat hij zijn zoon twee keer per dag ziet: heel vroeg in de ochtend en later in de middag. Daar waren we dankbaar voor. Bij een koffietentje langs zijn ochtendroute krijgt hij elke dag gratis koffie – van een christen uit de gemeente van pastor Dag. Zo heeft hij elke dag tenminste iets warms. Er wordt dus wel op hem gelet en hij wordt verzorgd, maar zijn leefomstandigheden zijn verschrikkelijk. Hij leeft letterlijk in een stal voor dieren. Ermir had het al eerder beschreven, maar ik heb het nu met eigen ogen gezien. Berti moet daar bovendien binnenkort weg, maar weet nog niet wanneer. Ik werd zo diep geraakt door de Heer dat ik erom moest huilen. Dit kan niet zo blijven. Als ik terugkom, wil ik graag bespreken of ik via NLF en pastor Dag hierin iets kan betekenen.

’s Avonds waren we uitgenodigd om te dineren bij Klodi en Majlinda. Wat een vrede van de Heer ervoeren we bij hen thuis! We hebben veel samen gebeden en gezongen. Ook de kinderen baden mee – voor een kamer voor Berti, met een bed en stromend water. Ze kennen Berti goed; Klodi en Majlinda nodigen hem nog regelmatig uit. Dan komt hij met de bus, maar dat kan alleen als hij net giften heeft gekregen. Volgens Majlinda is het vervoer met de bus gelukkig heel goedkoop.

Alles bij elkaar: een dag om nooit te vergeten.

 

Vrijdag 28 maart 2025

In de ochtend gingen we op bezoek bij de zusters Beluku. Wat waren ze blij en dankbaar om ons te zien! We zongen samen een paar liederen, lazen uit de Bijbel het hele hoofdstuk Romeinen 8 en hadden een mooie gebedstijd met elkaar. Salo was mee als tolk, en de Heilige Geest was merkbaar aanwezig, waardoor we elkaar konden verstaan. Salo’s Engels is niet zo goed, maar Christina en zij kunnen elkaar toch begrijpen met een mengeling van Albanese, Engelse en Nederlandse woorden. Ik doe mijn best om het te volgen, maar dat blijft lastig.

Daarna gingen we naar Sofia. Voor haar was het een verrassing, en ze straalde toen ze ons zag. We vertelden haar dat we waren gekomen om voor haar te bidden en samen te zingen. We hadden bij haar eerder zoveel verdriet ervaren, dat we voelden dat we moesten terugkomen. Sofia gelooft wel, maar heeft haar hart nog niet volledig aan Christus overgegeven. Het was een bijzondere tijd: de kracht van God daalde neer, en we waren heel dankbaar dat Anneco op dat moment ook kwam om te helpen met vertalen. We gingen door met bidden, en vanaf dat moment kon Anneco direct vertalen. We zagen hoe de Heer Sofia aanraakte. Ze mist haar moeder enorm en is vaak eenzaam omdat ze veel alleen thuis is. We hebben met haar de geestelijke wapenrusting aangetrokken.

Deze wapenrusting, die ik zelf dagelijks aan doe sinds ik ben geweest bij het bidden en vasten van Herman Boon, heeft Sofia echt nodig. Dat heb ik ook aan Anneco meegegeven.

Bij Anneco hadden we een zeer gezegende tijd. Ze woont in een prachtige bovenwoning op een rustige plek. We hebben veel voor elkaar gebeden. Ik bad ook dat de Heer haar benen gelijk zou maken. Ze gaf aan dat ze de Heer aan het werk voelde bij haar heupen – daar had ze af en toe last van. God deed een diep genezend werk in haar, en het was heel bijzonder om dat te mogen zien. Haar moeder is onlangs overleden, en ook in dat diepe verdriet was de Heer aanwezig. Mooi om te ervaren dat we Zijn liefde en genezing mogen brengen, juist hier op deze plek.

Na ons bezoek aan Anneco gingen we door naar Ermir en Vita. Zoals beloofd vroeg ik aan Ermir hoe het nu ging met de situatie in Albanië, naar aanleiding van wat Gesina schreef in de nieuwsbrief. Ermir en Vita vertelden dat er een commissie aan het werk is die steeds meer corruptie aan het licht brengt. Zelfs de burgemeester van Tirana is inmiddels gearresteerd. De leider van die commissie is een christen, en hoewel hij voortdurend wordt aangevallen, kunnen ze niets tegen hem vinden. Hij wordt beschermd door Amerika en Europa, die het corruptieonderzoek steunen. Ermir vertelde dat dit pas het begin is, maar dat de maffia nog steeds veel macht heeft en diep is geïnfiltreerd, ook in politieke kringen. Er worden nog altijd stemmen gekocht. Toch zijn ze hoopvol en dankbaar voor elke verandering, hoe klein ook. Vita gaf aan dat ze veel hoop heeft voor het land. Ze benadrukte dat er geen sprake is van een dictatoriaal regime, en dat het ook geen terugkeer is naar vroeger. Het is een langzaam proces van verandering, waarin mensen ook leren dat belasting betalen erbij hoort. Ze bidden veel voor het werk van de commissie en voor de bescherming van de leider daarvan.
(Over het depot ben ik helaas vergeten te vragen aan Ermir, maar ik geloof dat daar inmiddels meer duidelijkheid over is.)

We trakteerden Vita en Ermir op een diner in een restaurant, omdat ze de hele dag in Elbasan hadden gediend. Vita verontschuldigde zich dat ze nog geen tijd had gehad om te koken. Ze had ook een zeer korte nacht gehad, omdat ze altijd op donderdagavond terugrijdt uit Pogradec – daar werkt ze van dinsdag tot en met donderdag in de vrouwengevangenis. (Tenminste, ik dacht dat de vrouwengevangenis inmiddels vanuit Tirana is verplaatst naar Pogradec.)

Ze is enthousiast over hoe de Heer daar aan het werk is in de harten van de vrouwen. Hoewel het vastentijd is voor de moslims, kwamen ze toch allemaal naar haar bijeenkomst. De zaal puilde uit. Ik zag wel dat ze erg moe was en veel van zichzelf vraagt. We hebben samen gebeden en daarna samen gegeten in een restaurant. Vervolgens gingen we terug naar huis.

Vita, de vrouw van Ermir, was ook heel blij om Christina weer te zien. Ze vroegen of Christina zou willen helpen bij het gehandicaptenkamp. Christina loopt helaas steeds moeilijker, maar ze gaat ervoor bidden.

Zondagmorgen gaan we naar de kerk waar Ermir en Vita dienen.
Vandaag ontmoeten we Valdete in het centrum van Tirana – ze was nog een jong meisje toen Christina vroeger voor haar zorgde. En vanmiddag zien we Dori en Bruna.

Hierna de geestelijke wapenuitrusting die we met Sofia en Anneco hebben doorgebeden:

Efeze 6:10 e.v.

 

Update reisverslag 29 maart – bezoek aan Valdete – Dori en Bruna

Anton vroeg of Valdete nog met een looprekje kan lopen. Nee, het lopen met het looprekje is helaas niet gelukt. Valdete zit in een rolstoel. Ze is aan beide benen verlamd, en ook één arm functioneert niet meer. De verlamming is ontstaan na een injectie in haar rug, die ze kreeg toen ze als kind hoge koorts had. Sindsdien is haar situatie onveranderd.

De operatie in Schotland had als doel om haar benen en voeten recht te zetten, in de hoop dat ze met therapie alsnog zou kunnen leren lopen. Ondanks intensieve zorg en veel therapie is dat uiteindelijk niet gelukt. Achteraf gezien bleek de operatie niet zinvol, al was dat vooraf niet te voorzien.

Haar huidige situatie

In huis redt ze zich redelijk met een rolstoel. Voor buiten gebruikt ze een kleine scootmobiel, maar die is eigenlijk niet toereikend. De accu is te klein en de wielen zijn niet geschikt voor de slechte wegen in haar wijk. Hobbels en drempels zijn een groot probleem. Daarom besloten we haar dicht bij haar thuis op te zoeken.

Er wordt nu gespaard voor een betere scootmobiel van ongeveer € 1.000, met dikkere banden en geschikt voor bediening met één hand – haar rechterhand, de enige die ze kan gebruiken. Maar ze gaf aan dat het waarschijnlijk nog jaren duurt voordat ze dat bedrag bij elkaar heeft. Ik ga er weer voor bidden. Ik zou haar – en velen hier – graag willen helpen, maar dat lukt niet, tenzij God me dat echt op het hart legt. Er zijn hier zoveel mensen met grote noden…

Thuiszorg en dagelijks leven

Het gaat goed met Valdete, vooral omdat haar moeder haar fulltime verzorgt. Ze heeft 24-uurszorg nodig: ze kan niet zelfstandig naar het toilet, zichzelf in of uit bed helpen, of zich aankleden. Dankzij haar ene functionerende arm kan ze gelukkig wel communiceren – ze spreekt uitstekend Engels, gebruikt WhatsApp, en kan zichzelf enigszins voortbewegen in haar rolstoel.

Ze zag er goed uit en vertelde dankbaar over haar eerdere bezoek aan België, waar ze ervoer dat mensen haar als ‘normaal’ behandelden. In Albanië voelt ze zich nog vaak gestigmatiseerd vanwege haar beperking.

Toekomstwensen en relaties

Ze is verliefd en wil graag trouwen. Haar vriend woont in Engeland, waar hij werkt als huisschilder. Hij overweegt terug te komen naar Albanië om met haar samen te zijn. Een andere optie is dat zij naar Engeland emigreert, maar vanwege haar beperking is het onzeker of ze daarvoor de juiste papieren kan krijgen. Hij is dat momenteel aan het uitzoeken.

Werk vinden is lastig. Ze is opgeleid en zou graag iets met haar studie doen, bijvoorbeeld vier uur per dag online werk met computers. Helaas blijkt dat erg moeilijk te vinden. Een belangrijk gebedspunt dus: passend werk en een mogelijkheid om haar opleiding in te zetten.

Overig bezoek en updates

Na het bezoek aan Valdete gingen we met Majlinda naar Bruna en Dori. We spraken daar over Shpresa. Ze gaven aan dat het goed met haar gaat. Morgen aan het einde van de dag kan Majlinda niet mee, maar Anton zal je hartelijke groeten en zegen overbrengen aan haar.

Bruna heeft nierstenen en moet geopereerd worden in Italië. Ze heeft al toestemming, maar de officiële papieren zijn nog slechts 2,5 maand geldig en het ziekenhuis reageert nog steeds niet. Daar is om gebed voor gevraagd. Bruna en Dori hebben inmiddels een mooie flat en twee prachtige kinderen. Dori hielp altijd mee met het gehandicaptenkamp en houdt nog steeds contact met de mensen daar – hij mist het erg.

Ze gaan nu samen met Majlinda en Klodi naar een kerk in Durrës, en dus niet meer naar de kerk van Ermir . Ermir vroeg nog aan Valdete waarom ze niet meer komt, maar dat is simpelweg omdat de afstand te groot is. Ze bezoekt nu een kerk dichtbij huis, waar haar moeder haar kan helpen om te komen.

Ik vond Valdete een ongelooflijk moedige vrouw. Ondanks haar situatie houdt ze haar hoofd omhoog en blijft ze dromen over een toekomst – een huwelijk, werk, meer zelfstandigheid. Er zijn zoveel gebedspunten – maar ook zoveel om dankbaar voor te zijn.

 

30 maart 2025

Zondagmorgen gingen we eerst naar de kerk van Ermir en Vita. Het was een mooie dienst, maar ik schrok ervan hoe weinig mensen er nog maar in de kerk aanwezig waren. Er zijn heel veel mensen die niet meer komen. Wat ik erg bijzonder vond, was dat Christina door iemand uit de gemeente werd vergeleken met zuster Teresa – dat vond ik echt prachtig.

We mochten zelf ook nog iets delen; er was voor iedereen ruimte om een getuigenis of bemoediging te geven. Vita vertaalde de dienst voor ons in het Engels. Ze deed ook de aftrap en verzorgde de beamerdienst tijdens de lofprijzing. Elke keer raakt het me weer als Ermir begint te zingen – wat een prachtige aanbidding.

Berti was speciaal helemaal uit Fush-Krujë gekomen om nog even bij Christina en mij te zijn. Daarna namen we hem ook mee naar Klodi en Majlinda, omdat we daar waren uitgenodigd voor de lunch. De broer van Klodi had tegen Christina gezegd: “Ik haal verse vis, omdat ik u zo respecteer.” Ze kwamen dus ook echt om Christina deze zegen te brengen.

Bij de kerk had ik nog een gesprek met Ermir over het huis voor Berti. Ermir gaf aan dat het belangrijk is dat duidelijk wordt wie de verantwoordelijkheid krijgt voor het regelen van het huis. Hij wil dat graag zelf doen, maar het zou ook pastor Dag kunnen zijn – Berti gaat immers naar beide kerken. Volgens Ermir is het niet wenselijk dat ‘iedereen een beetje doet’, maar dat één persoon de volledige verantwoordelijkheid draagt. Ik gaf aan dat het mij niet uitmaakt wie het oppakt, als Berti maar een huis krijgt.

Wellicht is het goed dat Rob contact opneemt met pastor Dag over het plan van Ermir: een kant-en-klaar bouwpakket op een stuk grond, bijvoorbeeld in de buitenvelden – grond die een boer misschien wil schenken, of anders kunnen we 200 m² kopen (misschien 300 m² als dat nodig is).

Gisteren waren we bij Dori en Bruna. Dori kent die kant-en-klare bouwpakketten en gaf aan dat dit echt een geweldige oplossing zou zijn. Hij stelde het zelf ook al voor. Dus Rob, misschien kun jij even bellen met pastor Dag om te bespreken wie dit het beste kan oppakken – hij of Ermir. Volgens Klodi en Majlinda is Ermir namelijk wel wat dwingend in zijn communicatie: het moet gaan zoals hij het zelf voor ogen heeft. Uiteindelijk maakt me dat allemaal niet zoveel uit, zolang Berti maar weg kan uit die stal.

Vandaag heb ik Berti weer op de bus gezet bij Vorë, zodat hij terug kon reizen. Hij heeft veel eten, fruit en drinken meegekregen, en voor de komende maand genoeg geld om zelf eten te kopen. Volgens Majlinda kan hij daar goed mee omgaan.

Christina is door Ermir uitgenodigd om te helpen bij het kamp voor mensen met een handicap, dat plaatsvindt van 23 tot en met 27 juni. Ze vindt het erg fijn om dat te mogen doen. Ze kan daar met mensen bidden, helpen in de keuken, en maaltijden geven aan mensen die dat zelf niet kunnen. Ik ben dankbaar dat Christina dat wil doen. Zo kan ze ook zelf zien hoeveel mensen er nog komen.

Klodi en Majlinda ontvangen veel mensen in hun huis voor Bijbelstudies en gebedsbijeenkomsten – soms ook bij Dori en Bruna thuis. Hun huis is daarvoor eigenlijk te klein geworden. Ze zijn nog op zoek naar een ruimte om iets te kunnen huren en vragen daar ook gebed voor.

Vandaag kon ik de auto niet wassen, omdat alles gesloten was vanwege het Suikerfeest van de moslims. Morgen dus heel vroeg de auto wassen, want hij ziet er werkelijk niet uit. Om 8.00 uur moeten we bij het vliegveld zijn om de auto in te leveren.

Tot zover de laatste dag.

Dank de Heer voor alles wat goed is gegaan.