Reisverslag juni 2011
Welkom op ons reisverslag naar Albanië .
Van 14 juni t/m 02 juli 2011 reizen wij naar diverse plaatsen in Albanië. Wij hopen daar diverse Albanezen tot steun en hulp te kunnen zijn.
Via deze site willen wij u regelmatig op de hoogte houden van hoe onze reis verloopt.
Helaas zullen wij waarschijnlijk niet altijd beschikken over internet en zult u enkele dagen gaan missen.
Toch hopen wij dat u met voldoening ons beknopte reisverslag zult lezen. En dat ook u ons werk wilt gaan steunen.
Dit kan door middel van gebed, maar ook via een gift.
Uiteraard vinden wij het ook fijn als wij op dit verslag uw reacties zouden mogen ontvangen.
Met vriendelijke groeten
Anton en Corry van Asten
Zondag 26 juni 2011
Vanochtend naar de samenkomst (kerkdienst) geweest. Het was fijn om Nardi te horen preken en zijn vrouw en zoon te ontmoeten. Nardi had een fijne preek, dit weten we omdat Rob het vertaalde.
Na de samenkomst zijn we wat gaan wandelen. En later op de dag ben ik mails gaan beantwoorden en hebben we ons bezig gehouden met het inpakken van onze spullen. ’s Avonds nog wat gaan wandelen met z’n vijven en dit verslag je geschreven.
Dit is waarschijnlijk ons laatste verslag. Morgen gaan we weer terug naar Marikaj en moeten we nog wat gesprekken voeren met onder andere de directeur van Radio 7 en we moeten nog naar Zeneppe en Gesimmi, de kleuterleidster en haar man . Dit om een aantal gebreide beren af te geven die we gekregen hebben en die de kindergarden best kan gebruiken. Dinsdag morgen hopen we dan nog Valdeta te bezoeken. Het invalide meisje wat we door tijd gebrek nog niet hebben kunnen bezoeken.
’s Middags gaan we dan bij het vliegveld een auto huren en gaan we via Kruje , waar we ook nog iemand proberen te bezoeken die iets wil gaan doen met gehandicapten. Maar of dat lukt is de vraag. In elk geval moeten we eind van de middag altijd in Shkoder zijn. In het Noord Westen van Albanië.
Daar hebben we geboekt bij een Nederlands echtpaar dat daar een gasthuis en een camping heeft. En erg veel doet aan ouderen zorg . Of we daar iets kunnen doen weten we niet. We weten ook niet of we daar internet hebben. Dus mocht u niets meer van ons horen dan hebben wij daar geen internet en is dit ons eventuele laatste reisverslag. We willlen iedereen bedanken voor de reacties en het volgen van onze reis in Albanie.
Zaterdag 25 juni 2011
Vandaag een rustige dag gehad. ’s Morgens gewerkt aan mijn verslag voor de website over wat ik vrijdag gedaan heb. Rob ging met Nardi en nog iemand naar de gevangenis om daar te evangeliseren en Bijbelstudie te doen. Wij blijven dus thuis want wij mogen toch niet de gevangenis mee in.
Nadat we ’s middags gegeten hebben gaan we naar een dorp waar we een samenkomst (kerkdienst) bezoeken. We blijven nog een tijd napraten met de pastor. Daarna richting huis en foto’s in orde maken voor het reisverslag op de website. En toen was het bedtijd.
Vrijdag 24 juni 2011
Vandaag wordt het een sombere zware dag. Corry en ik splitsen ons op. Corry gaat meehelpen in het ontvangstdepot en in de kek met een kinderprogramma en ik ga met een hulpverlener de dorpen in .
Dit betekent dat het voor mij een zware dag wordt. En dat blijkt al heel snel. Om 9.00 u is de hulpverlener bij Rob en Annet. Ik wordt voorgesteld als degene die meegaat om foto’s te maken voor de sponsors, van het uitdelen van de gratis voedselpakketten. Op die manier staan de mensen makkelijker toe dat je foto’s van hen maakt tijdens het uitdelen van deze door de kerk verstrekte gratis voedselpakketten. Rob kan deze foto’s later dan ook echt gebruiken om te laten zien wat er met de sponsorgelden gebeurt.
Rond 9.30 uur is de auto volgeladen met voedsel en gaan we rijden. Maar waar je ook komt het verhaal is overal het zelfde, armoede, armoede en nog eens armoede.
We bezochten we een meisje van 15 wat officieus getrouwd is toen ze dertien was met een man van achtentwintig en op haar veertiende een kind kreeg. Formeel kun je hier pas met je achttiende trouwen maar ja dat is de wet, de traditieregels zijn anders. Haar man heeft wel werk, maar een fabrieksarbeider verdient hier voor acht uur werken maar 500 lek per dag dat is ongeveer vier euro.
Als je dan weet dat een kilo vlees 700 lek kost en een brood 100 lek dan weet je wat dit betekent,namelijk dat je voor het kopen van 5 broden een hele dag moet werken.
Een ander gezin wat we bezochten leefde met kind, moeder en oma. De vader zit een gevangenisstraf uit van 100 jaar.
Weer een ander gezin leefde in een huisje wat ik eerst aanzag als een oude vervallen schuur ,maar het bleek een woning te zijn van 1 kamer waarin men met drieën leefde, vader dochter en broer. In die kamer moest men dus slapen koken en wonen . Ook stond er nog een oude pot kachel voor hout te stoken als het winter is. Ik dacht onze kippen in Nederland hebben het nog beter dan zij.
Ik heb foto’s van hen gemaakt hoe gênant dat ook aanvoelde voor me. Maar ik dacht steeds :dit moeten we de mensen laten zien. Dit moet de wereld weten. Hier moeten we iets aan doen.
Nadat we zo een aantal gezinnen bezocht hebben zijn we rond 17.00 uur klaar met het uitdelen van voedselpakketten en gaan we naar huis.
Vanavond gaan wij gezellig bij Marleen op bezoek en eten. Maar Marleen heeft een drukke dag gehad. Op het laatst kwam nog een moeder bij haar in de kliniek, die ze samen met de kerk heeft opgezet. De moeder had drie kinderen bij zich die vijgen uit ongebluste kalk hadden willen halen met hun handen. Hierdoor hadden ze alle drie erge brandwonden opgelopen . Marleen heeft eerste hulp gedaan wat al veel tijd kostte en heeft hen daarna door verwezen naar het ziekenhuis.
Hierdoor was Marleen ook laat en wilde niet meer koken. Dus hebben we haar, Rob en Annet uitgenodigd om te eten in een restaurant.
Misschien denken jullie nu wel alweer uit eten, dat gaat de stichting LWVA wel veel geld kosten.
Dan moeten we jullie teleurstellen want zoals ik al eerder schreef betalen wij onze reiskosten geheel zelf en kost dit de stichting geen cent. Met z’n vijven naar een kippenrestaurant gegaan. Je weet nu dus wel wat we gegeten hebben. Ik heb met Rob nog nagepraat over de armoede die ik gezien heb, je moet het toch van je afzetten, want anders zou je, je haast schamen om een goede maaltijd te gebruiken. Daarna nog ergens ijs gaan eten en toen naar huis . Nog wat nababbelen en foto’s voor Rob uitzoeken. En dan zie je weer opnieuw hoe goed je het zelf hebt en blijft er de vraag over : God, hoe kan ik hier helpen?
Dan nog even mail lezen uit Nederland . Het laatste sombere wat ik deze dag zou mee maken. Al dagen zat ik te wachten op nieuws over mijn zwager. Nu was het er dan. Het bericht was overduidelijk. De dokters geven hem nog enkele maanden. Ze kunnen hem nog wel behandelen maar dat rekt zijn leven hooguit enkele weken.
Al met al een hele sombere dag waarin toch ook wel wat vreugde en vrolijkheid zat.
Maar toch een dag die je zo snel mogelijk wilt vergeten, maar als je een hart in je lijf hebt nooit zult vergeten.
Donderdag 23 juni 2011
Vandaag een vakantiedag gehad. We zijn ’s Morgensvroeg om 5.30 uur op gestaan en om6.00 uur door een taxi naar een groot kruis van 23 meter hoog boven op een hoge berg gebracht. We kwamen onderweg veel mensen tegen die te voet ook een stuk van onze weg deden.
De taxi deed er een kwartier over, twee jaar geleden deden wij er lopend twee uur over. Na een tijd bij het kruis rond gelopen te hebben en gezeten te hebben met een prachtig uitzicht over de stad Korca gingen we te voet terug naar beneden. We moesten dit wel zo vroeg doen omdat als je deze wandeling te laat begint het te heet wordt en je als een geroosterd stuk vlees beneden aankomt
Op de terugweg kwamen we langs het in aanbouw zijnde bejaardencentrum dat gesponsord is door de EO en de Stichting Hoop voor Albanië. De bouw ziet er goed uit en het gaat snel vooruit. Men hoopt het klaar te hebben voor de winter valt. Ik heb er een aantal mooie foto’s van gemaakt.
Na onze wandeling naar beneden van ruim twee uur ben ik aan mijn verslag gaan werken en heb ik nieuwe foto’s op de website gezet. Corry is gaan slapen en heb ik rond 13.00 uur gewekt.
Marleen de initiatiefneemster van het nu in aanbouw zijnde verzorgingstehuis kwam ook bij rob en Annet eten. We hebben met haar nog gepraat over projecten, fondswerving en de samenwerking van EO en Hoop voor Albanië waardoor de bouw van dit huis mogelijk werd.
Na het eten zijn we samen met Rob en Annet gaan zwemmen en hebben we een hele fijne gezellige middag gehad. ’s Avonds heeft Rob voor een fijne barbecue gezorgd wat ook erg gezellig was.
Daarna is Corry samen met hen een film gaan kijken en ben ik begonnen met mijn reisverslag voor de website en verder gegaan met mijn werkverslag ten behoeve van het bestuur van LWVA
Woensdag 22 juni 2011
Vanochtend na het ontbijt met Annet mee gegaan naar het goederen depot. Dit is een soort van grote garagebox waar ze goederen die ze krijgen uit de diverse landen opslaan. Vandaag kwamen er geen goederen aan maar moesten er goederen uit. Dus zijn we mee gegaan om mee te helpen uitsorteren. We hebben kleding gesorteerd voor gevangenen. Voedsel en schoenen voor de zigeunerkinderen . Na het uitsorteren was de ochtend al weer voorbij . ’s middags zijn we mee naar de zigeuners gegaan om te kijken hoe het uitdelen van de schoenen gaat. Voor mij verliep het chaotisch. Iedereen schreeuwen, trekken en duwen.
Ik zei tegen Corry het lijkt wel een actie van Unicef, zoals je dat altijd op TV ziet bij uitdelingen van voedselpakketten. Zoveel werd er geschreeuwd gepraat geduwd. Maar goed op het einde hadden de kinderen allemaal op een na van Annet schoenen gekregen. Vraag me niet hoe ze dat allemaal in de gaten houdt, maar op de een of andere manier wist ze als je terug kwam voor nog een paar schoenen dat je al geweest was. En kreeg je dus niets meer. Ook heeft ze voeding onder ander babyvoeding uitgedeeld.
Ik heb er heel wat foto’s van gemaakt. Ik had helaas niet in de gaten dat Corry met een zigeunervrouwtje naar een van hun huisjes gegaan was. Want ook had ik graag van de woonkamer van dat huisje wat foto’s gemaakt. Te meer omdat ik van een vorige keer weet dat de leefruimte erg ,maar dan ook wel heel erg klein is. Maar goed je kunt niet alles doen tegelijk.
Toen we laat in de middag terug kwamen hadden we verder vakantie. Corry ging een film kijken en ik ging nog wat foto’s uitzoeken voor de website. ’s Avonds zijn we lekker gaan wandelen, want ook hier is de temperatuur intussen 30 graden geworden. En dan is het ’s avonds lekker koel om te wandelen en te zien hoe de stad tot leven komt.
Dinsdag 21 juni 2011
Vandaag laat opgestaan en ontbeten. Daarna rond 9.30 uur naar Nardi gegaan samen met Rob en Annet. We hebben bij Nardi een interview, want hij is een van de voorgangers in de Albanese kerk en wordt door onze kerk gesponsord. We hebben een uitgebreid gesprek met hem over zijn geloof, jeugdwerk, gevangeniswerk en zijn gezin. We hebben alles op video opgenomen en Rob wil dat deze week voor ons in diverse kleine filmpjes gaan omzetten.
Na dit interview ben ik met Rob naar de markt gegaan omdat Rob wat spullen kopen moest en de markt er in Korca altijd wel leuk uit ziet.
Na ’s-middags met elkaar gegeten te hebben maken we ons gereed om samen met Annet naar een door de staat erkent asiel te gaan. Een asiel is een tehuis voor mensen met een verstandelijke beperking. Hier wonen 50 mensen in van verschillende leeftijden. Er zijn 4 verpleegkundigen, 2 voor elke etage die de zaak moeten runnen. Als we er aankomen wordt ik er een beetje benauwd van. Ik heb veel gezien maar dit…… dit wil je niet zien. Alleen in de hal zie ik wat vrolijke tekeningen, maar verder ziet het er vrij troosteloos uit.
Annet gaat samen met een ander lid van de kerk een programma draaien voor ongeveer tien tot twaalf kinderen van diverse ontwikkelingsniveaus . Er wordt gezongen en gelachen en het is een vrolijke janboel. Dan gaan ze spelletjes doen. Uit eindelijk moet ik er ook aan geloven en stop met foto’s maken. Ik ga domino doen. En probeer uit te leggen dat je het ene Pino plaatje tegen het andere Pino plaatje moet aanleggen en ook zo moet doen met plaatjes met het Koekies monster. Maar te vergeefs. Alle kaartjes worden gewoon steeds onder elkaar gelegd en doorgeschoven. Dan weet ik hoe het spelletje werkt om deze persoon aan de gang te houden. Ik pak steeds het kaartje wat het verste weg ligt van tafel en geef dat dan als nieuw kaartje om aan te sluiten. En dat gaat goed, de persoon heeft er veel plezier in. Na ongeveer anderhalf uur gaan we weer weg. Ik heb heel veel geleerd en gezien wat het verschil is tussen het huis van Baskhim waar zulke kinderen professioneel worden begeleidt ,soms zelfs een op een en het tehuis hier van de staat waar je met 4 personen wordt opgezadeld met 50 kinderen en geen tijd en ruimte hebt om aandacht te geven aan de patiënten.
’s Avonds zijn we nog naar Eduard en Joni gegaan, een Nederlands echtpaar wat hier ook als zendeling werkt. We hebben met hen vooral gesproken over de cultuur. Dit omdat Joyce veel met zwangere vrouwen werkt en hier nogal wat tradities zijn en een angstcultuur heerst. Zo moet er in het wieg je van een pas geboren kind een zwart steentje liggen anders gaat het dood. De eerste veertig dagen na de zwangerschap mag je niemand een hand geven anders loopt de borstvoeding weg. En zo kan ik er nog wel een aantal noemen.
Met name voor christenen is dit erg moeilijk omdat ze met dit soort van bijgeloof en tradities willen breken omdat het niet bijbels is. Maar omdat de meeste stellen geen huis hebben en bij schoonmoeder in huis wonen moeten ze hierin meegaan anders is het een groot drama en ruzie binnen de familie. Want schoonmoeder is wel de baas.
Na het bezoek aan Eduard en Joni nog wat nagepraat met Rob en Annet en zijn we gaan slapen.
Maandag 20 juni 2011
Vandaag na het ontbijt afscheid genomen van Peter. Annemarie had ons aangeboden om ons bij het stadion van Tirana af te zetten de plaats van waaruit de furgons naar Korca vertrekken .
We zijn om 9.00 uur bij het stadion maar de furgon is pas vol om 9.20 uur maar dan vertrekken we ook. Na nog een tussen stop van ongeveer een half uur zijn we rond 13.30 uur 180 km verder in de plaats Korca. Het is hier een graad of 27, dus een lekker temperatuurtje. Vanuit de furgon met de taxi verder naar de kathedraal en de rest lopen. Rob en Annet heten ons van harte welkom. En omdat we mooi op tijd waren stond de tafel al gedekt. Dus meteen smikkelen en smullen. Daarna onze spullen op de kamer in geruimd en heb ik een lekkere douche genomen om al het luie zweet kwijt te raken. Daarna een en ander met elkaar besproken over ons programma voor de komende dagen. Omdat Rob jarig was hebben we maar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt en hen uitgenodigd om samen met ons ergens lekker te gaan eten. Daarna heeft Corry nog gezellig met hen zitten kletsen terwijl ik foto’s van onze reis bij het reisverslag ben gaan zetten. Rond 24.00 uur zijn we gaan slapen.
Sorry maar door dat we gisteren geen internet hadden geef ik nu 2 dagen tegelijk door.
zondag 19 juni 2011
Vanochtend lekker uitgeslapen en om 8.45 uur ontbeten. Daarna even heerlijk op bed gaan liggen. Als ik geen last van pijn in mijn nek had gehad was dit het moment geweest dat ik dacht ik ben in de hemel, zo’n rust gaf dat me. Rond 10.00 uur naar de kerk gelopen samen met Peter en Annemarie en een hele fijne samenkomst (Kerkdienst) gehad . Na thuiskomst een heerlijk koud biertje genomen en foto’s van dit bezoek aan Albanië op de computer gezet. En dan doet internet het weer niet en kun je weer geen foto’s op de site bij je verslag zetten. Dan maar werken aan mijn werkverslag voor het bestuur dan doe ik tenminste nog iets nuttigs. Corry doet het intussen lekker rustig aan, die geniet van een heerlijk vakantie gevoel.
Rond 17.00 uur kwam Bashkim ons halen voor een bezoek bij hem thuis. Zijn dochter van achtentwintig was ook thuis, maar omdat de verpleging haar in het ziekenhuis kort na de geboorte heeft laten vallen heeft ze nu een verstandelijke beperking en heeft ze verstandelijk een leeftijd van rond de vier jaar. Na ongeveer twee uur intensief over gehandicaptenzorg met elkaar te hebben gepraat ,bracht Bashkim ons weer naar huis. We kunnen nu even genieten van onze vakantie en van de hitte van rond de 32 graden: een temperatuur die bij vakantiegangers hoort.
Morgen verlaten we Tirana en gaan we na Korca in het Zuid Oosten van Albanië dicht bij de Griekse grens. Korca ligt ongeveer achthonderd meter hoger, dus is de verwachting dat het daar een graad of zeven kouder zal zijn . we wachten het af.
Zaterdag 18 juni
Vanochtend terug naar het ziekenhuis met Annemarie, ik had mijn telefoon bij dokter Oldashi laten liggen. Na wat heen en weer gedoe met de verpleging had ik mijn telefoon terug .
Daarna begon de telefonade. Eerst bellen naar Jonida voor het dinertje van vanavond en gezegt dat ze naar het gasthuis van Hoop voor Albanië moest komen waar wij verblijven en dat we van daaruit dan naar het restaurant gaan. Daarna een Nederlands echtpaar, Martin en Ada Tims gebeld wat ook voor zending hier werkt en hen uitgenodigd voor het dinertje en dat ook zij dan moesten komen naar ons adres.
En zo nog wat telefoontjes. Tot slot belde ik dokter Choi om een afspraak met hem te maken over mogelijke Amerikaanse sponsoring voor het gebouw van Bashkim. Hij kon vandaag nog en we spraken af voor 15.00 uur bij Stefan Centre de ontmoetingsplaats voor christenen.
Wij zijn daar weer lopend naar toegegaan. Goed voor de conditie, gezondheid en lijn. Want bijkomen zal ik hier niet doen want veel dingen doen we hier lopend, want Peter en Annemarie hebben hier ook hun eigen werk. Dus moet je als je een afspraak maakt maar zelf zien hoe je er komt dat kan met taxi, bus , furgon (personenbusje) of lopend. Daar er nergens een bushalte staat weten wij dus ook niet waar je op moet stappen dus dan maar lopen. Gelukkig maar 20 minuten.
Met dokter Choi hebben we een fijn gesprek gehad even als met zijn vrouw. Hij gaf aan dat hij als internist vaak meer deed dan een arts hoort te doen. Zo vertelde hij dat hij naast de patienten zorg ook zorg besteedde aan de familie en dan vaak bij de mensen thuis ging uitleggen wat er aan de hand was, maar dat ook vertelde aan de mensen in de directe omgeving. Dit omdat dan de familie en buren beter de handicap van hun familie lid konden verwerken en aanvaarden. Vaak ook zegende hij ook via een gebed de patiënt ook al waren de familieleden moslim zij stonden dat dan toe volgens hem omdat hij arts is. Maar van zijn kant wilde hij de mensen tonen dat er ook momenten zijn dat je als mens ook niet meer kunt doen dan alleen te vragen: God wil u deze persoon ondanks zijn handicap zegenen en op wat voor manier dan ook toch een toekomst geven.
Helaas voor ons bakende hij zijn terrein erg af en zei: ik ben dokter en probeer door middel een aantal keren per jaar voor een dag of tien een aantal artsen hier vanuit Amerika over te laten komen. De Albanezen op deze manier te helpen bouwen is niet mijn werk. Ik heb hem gevraagd omdat hij 28 juni weer naar Amerika gaat of hij toch niet wil kijken of daar mensen zijn die geen arts zijn maar wel ons project willen steunen middels geld . Dat wilde hij toch wel proberen al gaf hij me weinig hoop. Ik heb hem enkele folders van Levend Water voor Albanië gegeven. En mijn e-mailadres en telefoon nummer, want dat wilde hij graag hebben voor als er mensen zijn die toch nog wat extra informatie wilden. Rond 16.00 uur waren we uitgepraat en gingen we in een zeer vriendschappelijke sfeer uit elkaar. Daarna zijn we naar huis gegaan. Lekker wat luieren , maar toen kregen we een telefoontje van Jonida dat ze toch afmoest zeggen wegens een activiteit die ze niet door had kunnen schuiven naar een ander. Wel gaf ze aan dat als we 27 juni weer een dag in Marikaj zijn we haar dan moeten bellen omdat de directrice van Radio 7 ons ook nog graag spreken wil.
Om ongeveer 18.45 kwamen Martin en Ada ons halen en reden we naar Marikaj om samen met een aantal vrienden in een erg mooi en luxe restaurant gezellig te eten. Het was een erg gezellig etentje en er werd veel gelachen en er werden grappen gemaakt. Ik gaf aan dat ik het fijn vond om samen nu met Albanese vrienden mijn verjaardag te kunnen vieren. Na afloop was iedereen erg blij met dit initiatief van ons en bedankte iedereen ons hartelijk voor de uitnodiging. Ook wij gingen met een tevreden gevoel terug naar huis.
Morgen is het zondag en dan hebben we een rustdag.
Hoewel rustdag. Bashkim heeft ons uitgenodigd voor een gesprek bij hem thuis ’s middags om 17.00 komt hij ons daarvoor ophalen. Maar dat is dan ook de enige afspraak die we hebben, naast de afspraak dat we mee naar de evangelische kerk gaan .
Vrijdag 17 juni 2011
Vandaag vier ik mijn verjaardag. Maar heb er eigenlijk geen tijd voor. Toch heeft Corry een taart voor me gekocht en is het dus toch een beetje feest. Om 8.30 uur vertrekken we met Peter en Annemarie, bij wie we verblijven, naar Radio 7. Dit kan omdat zij daar dichtbij nu ook taalles hebben.
We worden hartelijk ontvangen. Daarna begint een informeel gesprek over wat we willen doen. Wat later komt dan het echte interview. Ik moet goed opletten op wat ik zeg, maar ook op de vertaalster. Zij moet de tijd krijgen om mijn Engels in het Albanees om te zetten. Na ongeveer een half uur is alles al weer voorbij. Ik hoop dat ik morgen het interview op mp3 krijg dan kan ik het door sturen of op de website zetten. Vandaar uit gaan we naar meneer Bashkim : hoofd van het gehandicaptenwerk van de Albanese stichting Help for Life. Rond 11.00 uur zijn we daar. We krijgen een uitgebreide rondleiding. Corry en ik kijken onze ogen uit. Zo mooi ziet er alles uit, zo degelijk is er gebouwd en zo ordelijk wordt er gewerkt. Als laatste krijgen we de derde verdieping te zien, maar voor Nederland is het de tweede verdieping. Dit omdat de begane grond hier telt als eerste verdieping. We hadden gehoord dat er nog een lift moest komen. Maar op de verdieping aangekomen zagen we wat pas echt nodig was. De verdieping stond er namelijk Casco bij. Dus alles moet nog gestuukt worden,de vloer nog geëgaliseerd enz. Het gebouw was al wel voorzien van een liftschacht. Na dit alles te hebben gezien begon het “zakelijke gesprek” Baskhim toonde ons de tekeningen van hoe men de derde verdieping mogelijk wil gaan inrichten. Verder had hij een duidelijk overzicht van wat alles gaat kosten. Alles bij elkaar hebben we ongeveer een 120.000,00 euro nodig om het klaar te maken voor rolstoelgehandicapten. Dus als je nog wat vakantie geld over heb…..?. Ons rekeningnummer staat op deze site. Het eten schoot er deze middag weer bij in want we moesten door naar het ziekenhuis voor de bespreking met doktor Oldashi. Daar kwamen we rond 13.30 aan en hebben we openhartig met elkaar gesproken over gehandicapten in Albanië. Het was fijn dat Peter er ook nu bij was en soms wat dingen kon verduidelijken. Het gesprek met dokter Oldashi ging over alles wat met gehandicapten te maken had. Maar het belangrijkste was dat hij aangaf te willen helpen . Hij wil als het project is opgestart medisch personeel van het ziekenhuis helpen bij de instructie, hoe om te gaan met de handicap van ieder afzonderlijk . Dit omdat elke patiënt vaak een eigen behandeling nodig heeft. Verder gaf hij me het telefoon nummer van een Amerikaanse christenarts die misschien er voor kan zorgen dat ook Amerikanen mogelijk dit project gaan sponsoren. Rond 15.00 uur waren we weer thuis. En ging ik mijn mail verzenden en bekijken. Erg leuk om te zien hoeveel Nederlanders je niet vergeten zijn en je even een felicitatie toezenden. ’s Avonds zij we nog naar een concert geweest met aansluitend een prediking van de Amerikaanse schrijfster Joice Meijer en dan is het daar na weer bed tijd. Al met al een drukke maar zeer mooie verjaardag.
Ik heb nog geprobeerd een paar foto’s te plaatsen, maar het internet is erg slecht en langzaam. Het duurt te lang om er een foto op te zetten. Misscien volgende week als we de dertig graden gaan verruilen voor een koelere plaats in Albanie genaamd Korca.
Donderdag 16 juni 2010
Vandaag om 8.00 uur op gestaan en rustig ontbeten. En wat voorbereid op mijn gesprek van deze ochtend. Om 11.00 uur waren we samen met Ermir op het kantoor van Vush, dat is de overkoepelende organisatie van Evangelische kerken. We spraken daar met het hoofd van het sociaalwelzijnswerk Fred Wesseling. We bespraken met hem over de doelstellingen van onze organisatie en hoe wij dachten dat te kunnen bereiken. We waren erg blij met de tips die hij ons gaf en ook met de uitnodiging om ons werk te mogen promoten op een algemene bijeenkomst waarin alle voorgangers (dominees) van Tirana aanwezig zijn. Helaas bleek voor dit keer een picknick geplant en het leek ons geen goed idee het nu te doen. We hebben dan ook afgesproken dat we dat volgend jaar zullen doen. Wij van onze kant hopen dan ook meer kerken te hebben gevonden die een Albanese kerk willen adopteren. Na dit gesprek gingen we naar de auto en bleek de accu van Ermirs auto leeg te zijn door dat de lampen aan waren gebleven. We verloren hierdoor een uur. Maar met hulp van een auto van Vush konden we de accu laden en weer rijden. Een automaat kun je nu eenmaal niet aanduwen anders was alles wel wat sneller gegaan. Helaas konden we nu niet Valdetha en Shpresa bezoeken twee jonge vrouwen in een rolstoel. We moesten een keuze maken tussen een van hen, wie wel en wie niet . We hebben gekozen voor Shpressa omdat zij de meest eenzame van de twee is. Bij aankomst liet de familie die aanwezig was ons duidelijk merken dat we niet gewenst waren, door bepaalde culturele gewoonten bij gewenst bezoek achterwege te laten. Wel konden wel aan Shpresa merken dat zij erg blij was met ons bezoek ,dit dus in tegenstelling tot haar familie.
Na ons vertrek bij haar zijn we samen met het gezin van Ermir ergens gaan eten en heeft hij ons rond 4.00 uur in het centrum van Tirana afgezet en hebben we verder voor toerist gespeeld wat ook wel een keer erg fijn was om te doen. Gewoon lekker toerist zijn. Hoewel ik toch nog tussen door een telefoontje van doktor Oldashi kreeg dat hij morgenvroeg vanwege een uit te voeren operatie niet bij de bespreking aanwezig kan zijn ,maar dat hij ons graag om 13.00 uur wil ontmoeten in het ziekenhuis waar hij werkt, dus ook morgen hebben we weer een drukke dag.
Woensdag 15 juni 2011
Vandaag rond 7.30u opgestaan. Rond 9.00uur begon de eerste activiteit : het kopen van een pre pay simkaart voor mijn telefoon. Dat scheelt me enorm in de telefoonkosten, want bellen met mijn Nederlandse nummer kost bakken met geld. Daarna zijn we naar het kantoor / Bijbeldepot van de organisatie Bible League gelopen. We liepen een aantal keren verkeerd maar kwamen na een uurtje toch aan in de straat. En dan begint het zoeken naar het juiste huis. We hadden een huisnummer maar dat kwam in de straat niet voor, wel ongeveer tien nummers hoger en lager. Boven dien kwamen we in onze wandel door de straat een keer het huisnummer 1 tegen om later toch weer door te gaan met de eerdere gestopte nummering. Toen we zo stonden te kijken op onze papieren vroeg een vrouw waar we moesten zijn. Zij bleek een van de medewerksters te zijn van Bible league en liep dus met ons mee . Uiteindelijk bleek ook op nummer 232 het nummer 1 te staan.
Het blijft dus nog steeds echt Albanië. Nadat we daar bijbellessen hebben opgehaald voor kleuters, tieners en volwassenen zijn we met een andere bezoeker van Bible League koffie gaan drinken.
En toen met de Furgon naar Marikaj een plaatsje ongeveer 20 km ten westen van Tirana.
Hier zijn we het voormalige centrum voor gehandicapten gaan bezoeken. De plaats waar het voor ons allemaal begon. Het is nu een gebouw voor tiener wezen vanaf 16 jaar. Deze leeftijd is zo vast gesteld omdat deze tieners dan voor Albanese begrippen zelfstandig zijn en dan het weeshuis uit moeten. Nu gaan er verhalen rond dat er weeshuisdirecteuren zijn die dan iemand opbellen en zeggen :morgen vroeg staat er een mooie meid bij de bushalte. Vaak wordt ze dan daar door zo’n persoon opgepikt en verdwijnen dan in een circuit waarin dit soort jonge meisjes wel gewild zijn maar niet thuis horen. Maar goed aangaande het gebouw keken we onze ogen uit zo mooi als alles is gemaakt en verbouwt. En ook dit is gerealiseerd uit giften van christenen. Daarna zij we nog naar de pastor van Marikaj gegaan en hebben met hem en zijn vrouw een geweldig goed gesprek gehad over evangelisatie en zendingswerk in Albanië .Het was geweldig bemoedigend te horen hoe zij op God vertrouwen in al hun behoeften en ondanks dat ze zelf nauwelijks rond kunnen komen anderen toch nog helpen. Ze waren dan ook geweldig blij dat ik ze kon vertellen dat ik vanuit de stichting deze maand weer een bedrag aan hen kon overmaken. Zij ervoeren dat als een geschenk van God want hij had juist twee honderd euro gegeven aan een zus van hem om medicijnen te kunnen kopen. Ze waren dan ook dankbaar dat onze stichting aan hen nu geld kon overmaken. Ik heb gezegd dat ik morgen samen met hem naar de bank zal gaan om met samen het geld te pinnen zodat ze het geld meteen hebben. Daarna nog een oudere Nederlandse vrouw, Christina, bezocht die dit voorgangerechtpaar helpt en in september weer terug naar Nederland gaat. Toen weer terug naar Tirana lekker ergens wat gegeten en toen naar huis. Om ongeveer 20.00 uur waren we weer thuis.
En genoten we van een fijne rustige avond , waarin ik dit verslag nog maken kon.
Dinsdag 14 juni 2011
Vandaag om 5.00 uur opgestaan en om ongeveer 6.00 uur vertrokken richting Schiphol. Vandaag via Boedapest naar Albanie, waar we om 14.40 aankwamen. Het viel ons op dat de straten schoner waren, de wegen beter en het verkeer nog steeds een zooitje is. Maar zolang je, je niet stoort aan mensen die voorgesorteerd staan voor rechtsaf en dan toch gewoon links afslaan is er niks aan de hand.
Na gezellig wat koffie te hebben gedronken in het gasthuis van Hoop voor Albanie is Corry wat gaan slapen en ik ben internet op mijn laptop gaan aanbrengen. Morgen begint ons eigenlijke werk pas dus vandaag is het nog even genieten.
Hoewel, ik me toch afvraag: Waarom gaan we niet gewoon elk jaar lekker ergens op vakantie genieten en leven. En laat de anderen maar zien hoe ze hun problemen op lossen. Wat ik kan doen is toch maar een druppel op de gloeiende plaat en misschien is het nog wel minder dan dat. Maar ja, dat is nu juist geloven. Geloven is omzien naar weduwe, wezen en verstotene en hen laten zien dat niet alleen God van hen houdt, want dat is een dood doener, maar dat je ook als mens van hen houdt en wat voor hen over hebt. Dat geeft hen kracht moed en sterkte zowel in geloof als mentaal omdat men zich niet alleen voelt staan. En dan denk ik: toch maar goed dat we zijn gegaan.